Sopot Jazz Festival ma sprawdzoną formułę, którą powtarza i rozwija od pięciu lat. Pod okiem Adama Pierończyka impreza rozkwitła i odznaczyła się wyraźnie na jazzowej mapie Trójmiasta. Co ważne - prócz sięgania po znane nazwiska ze światowej sceny - Pierończyk sięga też po młodych krajan. W tym roku prapremierowy koncert zagrał zespół Nikoli Kołodziejczyka.
Cztery dni. Pierwszy - akustyczny i kameralny w byłym kinie, obecnie
Sali Kameralnej Teatru Wybrzeże.
Drugi - klubowy, w ścisku i zgiełku
Spatifu.
Dwa ostatnie - "gwiazdorskie", do niedawna organizowane w Zatoce Sztuki, a w tym roku w
Hotelu Sheraton.
Przeniesienie z Zatoki Sztuki to prawdopodobnie efekt konfliktu właścicieli obiektu z władzami miasta - głównym mecenasem festiwalu. Impreza przez to nieco zmieniła charakter. Klubowo-kawiarnianą atmosferę Zatoki zastąpiła wytworna, dystyngowana aura pięciogwiazdkowego hotelu. Zyskał jednak na tym komfort słuchaczy, bo Sala Kryształowa w Zatoce Sztuki pozostawiała wiele do życzenia pod względem wygody. Pod tym względem Sala Konferencyjna w Sheratonie jest niemal idealna (scena mogłaby być ciut wyższa).
Prawdopodobnie najważniejszym koncertem mijającego festiwalu był występ kwartetu
Ambrose Akinmusire. Ten czarnoskóry trębacz to jeden z najmocniejszych kandydatów na super-gwiazdę światowego jazzu. W Sopocie potwierdził swe aspiracje. Cały kwartet zresztą grał jak natchniony.
Jakby każda nuta miała być ostatnią w ich życiu. Niezwykłe umiejętności pokazał też perkusista zespołu
Justin Brown, który popisywał się skomplikowanymi polirytmiami. To był w zasadzie doskonały koncert. Jedno jest pewne - Ambrose Akinmusire to artysta, którego koncertów przegapiać nie wypada.
Ważnym wydarzeniem były także odwiedziny Daniela Humaira szwajcarskiego perkusisty, uważanego za jednego z najważniejszych europejskich przedstawicieli jazzowej awangardy. Genewczyk zaprezentował niezwykły zespół składający się z wirtuoza saksofonu sopranowego
Emile Parisiena, akordeonisty
Vincenta Peiraniego i kontrabasisty
Bruno Chevillona. Dominujące dźwięki akordeonu i saksofonu sopranowego przywodziły na myśl to paryskie uliczki Montmartre'u (nota bene Humair jest cenionym malarzem), to hipnotyczne i duszne klimaty bliskowschodnie.
Peirani i Parisien potrafili stworzyć razem niezwykle gęsty, psychodeliczny klimat wywołujący ciarki na plecach.
Adam Pierończyk jako dyrektor festiwalu nie ogranicza się do zapraszania sprawdzonych nazwisk. Lubi eksperymentować, stawiać na nowości. W zeszłym roku na przykład specjalny program przygotowała na sopocki festiwal Aleksandra Tomaszewska. W tym roku organizatorzy na prapremierę umówili się z
Nikolą Kołodziejczykiem i jego orkiestrą baroku progresywnego. Kilkunastoosobowy skład zwerbowany z młodych poszukujących muzyków zachwycił publiczność zasiadającą w Sali Kameralnej Teatru Wybrzeże.
Grali cicho, bez żadnego nagłośnienia, grali bez przerwy - jedną ponadgodzinną suitę - a publiczność słuchała uważnie każdego dźwięku, by później wywołać zaskoczonych muzyków na bis!
Ta orkiestra to rzecz absolutnie niebywała, skonstruowana bez muzyków "na etacie", a na zasadzie oddolnej inicjatywy, wymyślona przez genialny umysł laureata Fryderyka - Nikoli Kołodziejczyka.
Znakiem rozpoznawczym Sopot Jazz Festival jest wirtuozeria - mistrzowskie opanowanie instrumentów, niemal klasyczne wykształcenie (choć bywają wyjątki, bo Jasper van't Hof nie był nigdy w szkole muzycznej). Zwłaszcza słychać to w dwóch ostatnich dniach. Koncerty w Sheratonie (wcześniej w Zatoce Sztuki) to mainstream w czystej postaci - choć co ciekawe w przeróżnych składach instrumentalnych.
Jak chwalił się sam Adam Pierończyk - o ile typowy skład jazzowy to kwartet: instrument dęty - fortepian - kontrabas - perkusja, to Sopot Jazz Festival w ogóle nie jest typowy. I faktycznie - na imprezie słyszeliśmy duet fortepian-saksofon (
van't Tiel - Lakatos), trio gitara-kontrabas-klarnet basowy (
Chambertones Trio) czy trio wiolonczela-pianino-wokal (
Rejsinger-Fraanje-Sylla). Ten ostatni skład to pewien powrót do twórczości inspirowanej "muzyką świata", która była mocno obecna na pierwszej edycji festiwalu. Bardzo oryginalnie też zaprezentowało się trio harfa-kontrabas-saksofon altowy prowadzone przez
Kathrin Pechlof.
Zwycięskiego składu się nie zmienia, dlatego Adam Pierończyk z pewnością będzie kontynuował sprawdzoną formułę Sopot Jazz Festival. Program imprezy dobrany jest ze smakiem i znawstwem, a organizacja - pierwszorzędna. Jedno, co można by poprawić (czytaj: skrócić), to czas trwania koncertów w dwóch ostatnich dniach. Trzy ponadgodzinne koncerty pod rząd to nieco zbyt dużo dla przeciętnego słuchacza. Podczas występu "gwiazdy wieczoru" zmęczone ucho nie jest w stanie już cieszyć się dźwiękami.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
