Od "Bajek samograjek" Jana Brzechwy po hit broadwayowski - droga jaką przeszedł Sopocki Teatr Muzyczny Baabus Musicalis jest imponująca. Imponuje również to, że na ciasnej scenie Teatru Atelier udaje się zaprezentować przeszło 30 dzieciaków jednocześnie. Musical "Rodzina Addamsów", chociaż pełna "niedziecięcych" aluzji, ma bardzo ważne przesłanie, że rodzina to wielka wartość, o którą warto walczyć.
Na co wybrać się z dzieckiem do teatru
Reżyserka
Jagoda Kościk wspólnie z Magdaleną "Bąbel" Adamowską dziecięcy Sopocki
Teatr Muzyczny Baabus Musicalis prowadzi już dziewięć lat, a najstarsi ich podopieczni już w teatrze nie grają, bo... dorośli. Obecnie w teatrze występują dzieci w wieku od 5 do 16 lat, które nie muszą wykazywać się wielkimi talentami, aby trafić na scenę. Ważne są dobre chęci u dzieci i ich rodziców, będących de facto producentami spektakli, jak zauważyła Jagoda Kościk po sobotniej premierze, bowiem ich zaangażowanie w cały proces powstawania spektakli jest nie do przecenienia.
I chociaż Baabus Musicalis zaczynał niewinnie, od rymowanych "Bajek samograjek" Brzechwy, to podejmuje coraz ambitniejsze wyzwania, z których wystawienie słynnego broadwayowskiego hitu zdecydowanie jest tym największym.
"Rodzina Addamsów" to symbol amerykańskiej popkultury. Sadystyczna Wednesday, jej masochistyczny brat Pugsley popołudnia spędzają na ulubionej zabawie - torturach, podczas gdy ich rodzice Gomez i Morticia najchętniej oddają się miłosnym igraszkom. Łysy i ekscentryczny brat Gomeza Fester marzy o spotkaniu ze swoim niedostępnym ukochanym, zdziwaczała Babcia Addams przyrządza śmiertelnie niebezpieczne eliksiry, podczas gdy ewentualnych gości przywita monstrum o posturze Frankensteina - Lurch. Na pierwszy rzut oka tacy bohaterowie wydają się skrajnie nie pasować do teatralnego repertuaru wykonywanego przez dzieci.
Oczywiście interpretacja "Addamsów" dokonana przez dzieci pod okiem Jagody Kościk jest skupiona wokół rodziny. To przecież clou opowieści - rodzina powinna trzymać się razem, bez względu na to, czy dzieje się dobrze, czy źle. I to bez względu jaka ta nasza rodzina jest. Jednak w musicalu Wednesday poznaje chłopaka z "innej bajki", Lucasa, z którym zamierza się pobrać. Oboje postanawiają więc zaaranżować spotkanie obu rodzin, a Lucas wraz z rodzicami (Alice i Mailem) udają się na obiad do rodzinki Addamsów, mocno odbiegającej od stereotypowego obrazka typowej mieszczańskiej rodziny. Jednak obiad i rozrywki zaplanowane przez Morticie i Gomeza zdecydowanie wymkną się spod kontroli.
Ci bohaterowie komiksów, filmów i seriali dopiero w 2010 roku trafili na Broadway w formie musicalu, który wprawdzie po roku zszedł tam z afisza, ale błyskawicznie rozpoczął swoją międzynarodową karierę, podbijając serca widowni m.in. w Australii, Brazylii i większości państw europejskich. Na profesjonalnych scenach w Polsce musical wystawiono dotąd dwa razy - w Gliwickim Teatrze Muzycznym oraz w warszawskim Teatrze Syrena w koprodukcji z Teatrem Muzycznym w Poznaniu. Polskie tłumaczenie musicalu stworzonego przez Andrew Lippa z librettem Marshalla Brickmana i Ricka Elice'a przygotował Jacek Mikołajczyk (reżyser obu wspomnianych wcześniej realizacji).
Akcja spektaklu Baabus Musicalis przeniesiona została do Sopotu, a Jagoda Kościk pokusiła się o liczne lokalne wstawki, uzupełniające libretto. Posiadłość Addamsów trafia w ten sposób do sopockich Łazienek Północnych (okolice Teatru Atelier), rodzina Lucasa pochodzi z "warszawki", bohaterowie wspominają m.in. o Zatoce Sztuki.
Marką Teatru Baabus Musicalis od lat są znakomite charakteryzacje, efektowne kostiumy i pomysłowe scenografie, oszukujące percepcję widzów, aby sprawić wrażenie, że na niewielkiej scenie Teatru Atelier jest dużo miejsca. Nie inaczej jest tym razem. Bardzo widowiskowe "trupie" makijaże Addamsów, duszków i chórzystów przygotowały
Alicja Zielinska i
Marta Perkowska.
Kostiumy to zasługa Szwalni Projektowej Gdynia (
Anny Wilczyńskiej i
Magdaleny Tuchołki), a zbudowaną przede wszystkim z licznych drzwi i podestu scenografię imitującą zamczysko Addamsów (jednocześnie z zewnątrz i wewnątrz) przygotowała od
Magdalena "Bąbel" Adamowska oraz Grażyna Rigall. Warto dodać, że dzieci same projektowały kostiumy duszków wedle własnych pomysłów (każdy z prawie 30 duszków był duchem jakiejś postaci, np. malarki, gwiazdy rocka, pielęgniarki, hippiski).
Spektakl, jak pozostałe produkcje teatru Jagody Kościk, bazuje przede wszystkim na warstwie muzycznej, szczególnie bliskiej reżyserce (absolwentce Akademii Muzycznej w Gdańsku). Dzieci bardzo dobrze śpiewają, choć nie wszystkie elementy teatralnego rzemiosła są równie okazałe. Tym razem na scenie nie zmieścił się zespół instrumentalny, prowadzony przez Jana Jareckiego i umieszczony w bocznej sali, wykorzystywanej zazwyczaj jako zaplecze lub kulisy. Wyjątkową sztuką ułożenia ruchu scenicznego dla przeszło 30-tki dzieciaków występujących w scenach zbiorowych jednocześnie wykazał się
Maciej Florek. Oczywiście zdarzają się wpadki, ale to spektaklom z tyloma młodymi aktorami tylko dodaje uroku.
Bardzo dobre wrażenie robi Morticia w wykonaniu
Zofii Narloch, utalentowanej aktorsko i wokalnie. Razem z Wednesday graną przez
Zofię Dowgiałło mają najwięcej swobody scenicznej. Dowgiałło w roli Wednesday ze znakomitym skutkiem prezentuje luz charakterystyczny dla zbuntowanej nastolatki. Dużo wdzięku mają Pugslay w wykonaniu
Alicji Lewańczyk oraz Babcia (
Sara Zielinska). Dowcipna i naturalna jest również kreacja Festera (
Mia Wiczyńska Siwy).
Trudniejsze zadania mają filigranowe
Julia Kędra i
Aurelia Bąk, odgrywające męskich bohaterów - Lukasa i jego ojca, a także (w roli matki Lukasa)
Agata Przedlacka, która wykazać się musiała refleksem, gdy stół, na którym akurat się znajdowała, niespodziewanie dla wszystkich się złożył. Kluczowe role uzupełniają
Mateusz Dzióbek (29 października zagrał Lurcha, dzień wcześniej wcielił się w Gomeza) oraz mocno zestresowana
Gabriela Nawrocka (Gomez).
Słynny broadwayowski musical w Sopocie
Powstanie "Rodziny Addamsów" na malutkiej scenie Teatru Atelier jest samo w sobie dużym sukcesem. Kolejne sceny są dobrze zarysowane przez reżyserkę, a płynność między nimi powinna rosnąć wraz z kolejnymi graniami. Szkoda, że zaplanowana w spektaklu przerwa między aktami mocno wpływa na przebieg spektaklu, bo dzieci tracą koncentrację, przez co gubi się
rytm i tempo spektaklu. Wprawdzie niektórych wypowiadanych przez siebie kwestii dzieci nie rozumieją, ale musical powinien cieszyć zarówno dzieci, jak i dorosłych.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy