Aktywność studyjna Roya Hargrove'a drastycznie zmalała w ostatnich latach. Jako lider nie opublikował premierowego materiału od 2009 roku, a wśród jego niedawnych współpracowników nie brak znanych nazw (D'Angelo, Common, The 1975), lecz żadna nie jest ściśle związana z muzyką jazzową. Koncert w Starym Maneżu był więc zagadką. Czy Hargrove jeszcze "to" ma? Czy nowy zespół dorówna kwintetowi, z którym nagrał "Earfood"? Na odpowiedzi nie trzeba było długo czekać.
Mniej więcej po kwadransie każdy z muzyków miał już za sobą przynajmniej jedną salwę oklasków nagradzających świetne, techniczne oraz melodyjne zarazem, solówki. Te pierwsze minuty zdefiniowały brzmienie zespołu, który choć zaczął w niemal free jazzowym duchu, by natychmiast przejść do rejonów straight ahead, post-bopu czy
momentami nawet funku, to daleki był od coraz bardziej popularnego łączenia stylów i gatunków. Hargrove jest kompozytorem ściśle osadzonym w tradycji jazzu i nawet jeżeli sięga po dodatkowe inspiracje, to zawsze tłumaczy je na język własnej muzyki. Nie zamierzam podsycać konfliktu pomiędzy "starym" a "nowym", ale tego pierwszego w niearchaicznej, niesięgającej po standardy formie jest z roku na roku coraz mniej, więc warto podkreślić zasługi teksańskiego trębacza na polu krzewienia jazzowego dziedzictwa.
O tym, że jazz nie musi być elitarną twórczością dla wąskiego grona zapaleńców można było się przekonać bardzo szybko -
część publiczności z trudem wysiadywała na krzesłach, wysłuchując swingujących prowokacji do tańca, a pod koniec kilka osób ostatecznie poddało się urokowi i zamieniły krzesła na przestrzeń pod ścianą, gdzie można było bez skrępowania podrygiwać. Sprawiedliwie trzeba natomiast uznać, że największą zasługę miał w tym nie lider, a perkusista, który podczas wymieniania nazwisk członków kwintetu zebrał najgłośniejsze owacje.
Quincy Phillips nie jest postacią bardzo znaną w jazzowym światku, co zważywszy na jego umiejętności zdaje się być większą stratą dla jazzu niż dla niego. Jeszcze przed rozpoczęciem koncertu można było podejrzewać, że dziać się będą rzeczy magiczne, bo dwa werble i dwa hi-haty w jednym zestawie perkusyjnym to widok rzadki, a w dodatku okazało się, że muzyk z Baltimore jest jednym z nielicznych, którzy potrafią wykorzystać potencjał charakterystycznego spiralnego talerza. To talerz efektowy, więc siłą rzeczy nie powinien być za często używany, jednak dla wielu ma on więcej walorów estetycznych niż brzmieniowych. Phillips doskonale wiedział, co zrobić z tym narzędziem, aby rozgrzać słuchaczy, a jego motoryczna, bardzo głośna gra momentami do złudzenia przypominała elektroniczny bit. Elektroniczny i elektryzujący zarazem.
Lider prezentował się na tym tle przede wszystkim jako wprawiony showman. Poruszał się po scenie z luzem, jaki często kojarzy się z początkami jazzu, nie rozstawał się z okularami słonecznymi, a nawet zdarzało mu się zatańczyć, czyli robił wszystko to, co kryje się pod słowem "cool". Na szczęście nie była to wyłącznie zasłona kamuflująca brak formy, Hargrove wciąż potrafi zachwycić zarówno solowym popisem, jak i prowadzeniem zespołu. Raz czy dwa niemal niezauważalnie interweniował, nakierowując najmłodszego w grupie Ameena Saleema na odpowiedni tor, gdy ten na przykład nie spostrzegł początku solówki saksofonisty Justina Robinsona.
Jedynym poważnym mankamentem było tak naprawdę użycie głosu, bo choć "każdy śpiewać może", to jednak nie każdy powinien publicznie, a Hargrove ewidentnie nie ma do tego drygu, co jednak skutecznie nadrabiał charyzmą.Jazz, jaki usłyszeliśmy w środę w wykonaniu Roy Hargrove Quintet, to przede wszystkim jazz rozrywkowy i zgodnie z jego przeznaczeniem ponad półtoragodzinny występ (w dodatku zwieńczony instrumentalnym coverem "Rock with You" Michaela Jacksona) od pierwszej do ostatniej minuty trzymał publikę w garści. Tańczyliśmy tak, jak nam Hargrove z ekipą zagrali.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
