"Karolak? Podziękuję", "kolejne arcydzieło z papieżem-Adamczykiem, a gdzie jego kumpel Karolak?", "o, znowu Szyc, czyli nie warto", "kto jeszcze chce oglądać Karolaków i Adamczyków?". Podobne komentarze pod recenzjami polskich filmów wracają co pewien czas jak bumerang. Co ciekawe, często towarzyszą tekstom o produkcjach, w których żadnego z powyższych aktorów nawet nie ma w obsadzie. Skąd w polskich widzach taka "karolakofobia"? Czy kondycję rodzimego kina rzeczywiście oceniamy przez pryzmat tylko kilku znanych nazwisk? A może faktycznie problemem produkowanych nad Wisłą filmów jest powielanie tych samych aktorskich twarzy?
Repertuar kin w Trójmieście
tak, lubię nasze filmy
20%
rzadko, muszą być naprawdę dobre
46%
nie, unikam polskich produkcji
34%
Oczywiście docinki pod adresem Karolaka, Adamczyka czy Szyca (bo chyba te nazwiska odmieniane są przez widzów najczęściej) nie wzięły się znikąd. Cała trójka mniej więcej dekadę temu solidnie zapracowała na to, by zmęczyć już swoimi popisami polską publiczność. Częściową odpowiedzialność za taki stan ponoszą na pewno producenci, którzy po komercyjnym sukcesie
"Testosteronu" zaczęli nagminnie obsadzać panów Tomasza, Piotra i Borysa we wszelakich komediopodobnych tworach.
Gra w kilku na przestrzeni roku filmach, w dodatku dość kiepskich i wtórnych, musiała przelać czarę goryczy.I w końcu się "ulało". Po
"Kac Wawie" Borysa Szyca nikt już poważnie - zarówno za kamerą, jak i na kinowej sali - nie traktował. Adamczyk uparcie brnął w miałkie komedie romantyczne, a Karolak - czy to w telewizyjnych serialach, czy w pełnometrażowych projektach - grał tę samą postać krzykliwego dużego dzieciaka. W pierwszej połowie ubiegłej dekady faktycznie polskie kino rozrywkowe brodziło w tych samych schematach, pomysłach i castingowych wyborach.
Ktoś jednak te filmy oglądał, więc z przekąsem można stwierdzić, że sami poniekąd napędzaliśmy modę na Karolaka czy Adamczyka.
Nie ten Adamczyk, nie ten Szyc, ten sam Karolak
Dziś wielu widzów nie dostrzega bądź dostrzec po prostu nie chce, że ta moda definitywnie i chyba już bezpowrotnie minęła.
Jakościowy skok w polskim kinie i zmęczenie publiczności komediami romantycznymi sprawiły, że pozycja lekkodusznych i zdziecinniałych komediantów-żigolaków została mocno ograniczona. Zmieniło się kino, zmienili się sami aktorzy. Borys Szyc dojrzał nie tylko mentalnie, ale i aktorsko. W
"Piłsudskim",
"Zimnej wojnie" czy serialowym "Królu" w końcu zobaczyliśmy profesjonalistę, który poważnie podchodzi do swego fachu.
Staranniej kreacje zaczął również dobierać
Piotr Adamczyk, który co prawda nadal lubi na boku romanse z kinem w stylu "Listów do M." (a i występy u Vegi też się przytrafiły), lecz równolegle stara się także rozwijać zagraniczną karierę (naprawdę udany i wcale nie taki drobny epizod w serialowym "Hawkeye" od Marvela). Wydaje się, że tylko
Tomasz Karolak zastygł aktorsko i niespecjalnie ma chęć (tudzież możliwości), by co nieco w swoim wizerunku zmienić. Jak tak dalej pójdzie, to do 60-tki będzie biegał w stroju bezrobotnego św. Mikołaja w "Listach do M. 20".
Dziś mamy już innych "długodystansowców" w polskim kinie
Biorąc pod uwagę statystykę z ostatnich trzech lat, Adamczyk i Karolak pojawili się w sumie w 12 produkcjach, czyli w tylu, ile samodzielnie na swoje konto może zapisać... Rafał Zawierucha. Tylko w tym roku osławiony epizodem u Tarantino aktor pojawił się w takich filmach, jak
"Gierek",
"Orzeł. Ostatni patrol",
"Niewidzialna wojna", "Zołza", "Miłość na pierwszą stronę", "Gdzie diabeł nie może, tam baby pośle", a wkrótce w kinach zadebiutuje kolejny tytuł z jego udziałem - "Gorzko, gorzko". W 2020 r. niewiele mniej zapracowany był Antoni Królikowski (
"Bad Boy",
"Pętla",
"Swingersi",
"Banksterzy"), a w ubiegłym główne role zgarniali Tomasz Ziętek ("Żużel",
"Hiacynt",
"Żeby nie było śladów") i Dawid Ogrodnik (
"Magnezja",
"Najmro",
"Wszystkie nasze strachy").
W pandemicznym i "postcovidowym" okresie przebojem do polskiego kina wdarli się Tomasz Włosok (
"Jak pokochałam gangstera",
"Piosenki o miłości",
"Jak zostałem gangsterem. Historia prawdziwa"), Maciej Musiałowski (
"Sala samobójców. Hejter",
"Kryptonim Polska",
"Chrzciny") i Piotr Trojan (
"25 lat niewinności",
"Johnny"). Główne role przypadały też aktorom kojarzonym zazwyczaj z drugiego planu: Cezaremu Łukaszewiczowi (
"Krime Story. Love Story"), Michałowi Koterskiemu ("Gierek"), Mateuszowi Banasiukowi (
"Furioza") i Piotrowi Głowackiemu (
"Mistrz").
Wśród pań sporo grały doskonale już znane publiczności Małgorzata Kożuchowska ("Zołza", "Banksterzy", "To musi być miłość", "Gierek") i Weronika Książkiewicz ("Furioza",
"Powrót do tamtych dni", "Miłość jest
blisko", "Szczęścia chodzą parami"), ale swoją markę zaczęły skutecznie wyrabiać Maria Dębska (
"Bo we mnie jest seks",
"Listy do M. 5"), Paulina Gałązka (
"Dziewczyny z Dubaju", "Gdzie diabeł nie może ...",
"The End"), Anna Maria Sieklucka (trylogia
"365 dni") i Julia Wieniawa (obie części "W lesie dziś nie zaśnie nikt",
"Small World", "Nie cudzołóż i nie kradnij", "Wszyscy moi przyjaciele nie żyją").
Aktorska mozaika: młodość i akcenty z Trójmiasta
Aktorską mozaikę widać więc gołym okiem. Wystarczy tylko zagłębić się nieco bardziej w polskie kino. Pokoleniową zmianę chyba najlepiej jednak w ostatnich latach oddaje tegoroczny
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Ze świetnej strony pokazali się młodzi zdolni: Małgorzata Gorol ("Śubuk"), Eryk Kulm jr ("Filip"), Sandra Drzymalska ("IO"), Marta Stalmierska ("Johnny") czy Magdalena Wieczorek ("Zadra") oraz cała młodzieżowa obsada
"Apokawixy" (Mikołaj Kubacki, Waleria Gorobets, Natalia Pitry, Alicja Wieniawa-Narkiewicz, Mateusz Urbaniec czy Oskar Wojciechowski). Dodajmy do tych nazwisk obsadę "Orła" (Ziętek, Włosok, Pawlicki, Pławiak, Schuchardt) i mamy całkiem niezłą prognozę na kolejne lata w polskim kinie.
Co szczególnie cieszy z
punktu widzenia trójmiejskich widzów, coraz śmielej radzą sobie także pochodzący właśnie stąd aktorzy. Rozpoznawalnym na krajową skalę z pewnością jest już urodzony w Gdańsku
Piotr Witkowski, który od przełomowego
"Procederu" pojawił się jeszcze m.in. w "The End", "Krime Story. Love Story" czy najnowszym przeboju Netflixa, "Planie lekcji" oraz w serialowym "Klangorze". W ubiegłym roku główną rolę w
"Lokatorce" zagrała gdańszczanka
Irena Melcer. Duże perspektywy ma przed sobą także młodziutka
Pola Król, którą festiwalowa publiczność w Gdyni oglądała w tym roku w "Strzępach". Gdańszczankę
Mariannę Zydek wciąż możemy podziwiać w kinach w obsadzie "Listów do M. 5". Rok temu z Maciejem Musiałem stworzyła duet w komedii romantycznej "Druga połowa". W Sopocie urodził się także
Eryk Kulm jr, który po roli w "Filipie" (film jeszcze czeka na kinową premierę) z pewnością może spodziewać się kolejnych ciekawych angaży.
O tym, jak różnorodne (także pod względem aktorskim) stało się w ostatnich latach polskie kino, niech świadczą tytuły filmów, które cieszyły się od 2020 r. największą popularnością wśród widzów (kolejność będzie przypadkowa): "365 dni", "Dziewczyny z Dubaju",
"Pitbull",
"Psy 3. W imię zasad", "Furioza", "Johnny", "25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy", "Sala samobójców. Hejter",
"Wesele", "Teściowie",
"Miszmasz, czyli Kogel Mogel 3" czy
"Broad Peak". Co film, to inna obsada. Bez Szyca. Bez Adamczyka. Bez Karolaka.
Polskie kino nabrało kolorytu, więc nie ma sensu przyklejać mu łatek, które już dawno temu się wytarły.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy