Koncerty koncertami, muzyka muzyką, ale prawdziwe życie festiwalowe toczy się na polu namiotowym. Przynajmniej za dnia. Rozgrzani koncertami festiwalowicze potrafią też rozkręcić niezłą imprezę po zakończeniu oficjalnego programu.
Kto nie spał na polu namiotowym w czasie festiwalu, ten nie zna pełnego smaku Open'era. Tu noc się miesza z dniem i już po dwóch dniach może się okazać, że czas na prysznic może wypaść o... drugiej w nocy. Wtedy nie ma kolejek i jest gwarancja ciepłej wody.
Namioty stoją w niesamowitym ścisku, a linki napinające tropiki tworzą gigantyczną pajęczą sieć. Marsz między namiotami jest tym trudniejszy, że w każdym z nich stacjonują niezwykle otwarci ludzie gotowi nawiązać znajomość od ręki, w dowolnym momencie. Zagadują, wołają, zapraszają. Skąd jesteś, jak się nazywasz, co robisz?
Muzyka łączy pokolenia, miasta, narodowości. Cud, jeden z wielu - jakby napisała Wisława Szymborska. Tu wszyscy są po prostu festiwalowiczami. W ciągu dnia część rezyduje przy samochodach, na parkingu. Tu można podładować telefon (komórkę należy też wziąć ze sobą pod prysznic, bo tam są gniazdka elektryczne), schłodzić się dzięki samochodowej klimatyzacji albo zrobić makijaż korzystając z lusterka wstecznego. (Tak przy okazji - od pewnego Saudyjczyka dowiedziałem się na Open'erze, że po arabsku makijaż czyta się "makijaadż") To elementy festiwalowego surwiwalu, które warto znać żeby przeżyć na Open'erze w dobrej kondycji.
A kondycja się przydaje, bo program festiwalowy naładowany jest atrakcjami po brzegi. Już o 19 na scenę wkroczył zespół Foals i niemal od początku zaatakował hitem "My Number" z ostatniej płyty pt. "Holy Fire". Publiczność zareagowała natychmiast i już po chwili pod sceną na nowo zakręcił się taneczny wir. Yannis Phillippakis poczuł pismo nosem, zszedł ze sceny i zaśpiewał kilka piosenek twarzą twarz z fanami. Przyrządzony przez nich melanż gitar i elektroniki był słodko-gorzki, z jednej strony wręcz zmuszał do tańca, z drugiej - tchnął swego rodzaju tajemniczą melancholią.
9
Nie zna pełnego smaku festiwalu ten, kto nigdy nie odważył się zapędzić pod samą scenę, gdzie otwiera się piekielna brama mosh pitu. Choćby temperatura spadła nawet do zera, tam panuje zawsze tropikalny ukrop, a pot ścieka po czołach skaczących i pogujących ludzi. Stąd wyjście jest tylko jedno: trzeba poprosić sąsiada o podsadzenie i skoczyć ponad głowami publiczności na tzw. "crowd surfing". Tego wrażenia, gdy publiczność nosi cię na rękach nie da się porównać do niczego innego. Świat staje do góry nogami i staje się nieważki, nieważny, niepoważny. Po chwili lądujesz w silnych ramionach ochrony, w fosie pod sceną i... z powrotem w gąszcz ludzki.
Idealnym koncertem na takie figle był ognisty koncert Jacka White'a. Sam lider był nieco zachrypnięty, a podczas koncertu wspomagał się kroplami do nosa, ale przecież "show must go on", więc zespół grał jak natchniony. Grupa Jacka White'a z powodzeniem mieszał dźwięki charakterystyczne dla muzyki country (steel guitar, rozstrojone pianino honky-tonk, skrzypce), psychodeliczną hippisowską energią i hardrockowym kopem. Brzmiało to momentami nieco chaotycznie, ale oddział kapitana White'a nie brał jeńców, grając jak w szaleńczym transie. Zwłaszcza mógł się podobać fantastyczny bębniarz, który był tak naładowany energią, że w zasadzie pół koncertu zagrał na stojąco. Na koniec White zaserwował zachwyconym fanom "Steady as She Goes" z repertuar swojego innego zespołu The Raconteurs.
Nieco wytchnienia przyniósł koncert Bena Howarda, wyciszonego i nieco nieśmiałego Brytyjczyka, który mimo swoich dwudziestu siedmiu lat, gra niezwykle dojrzałą i zaskakująco poważną muzykę. Wśród songwriterów wyróżnia się dostojnymi aranżacjami, ciekawą techniką gry na gitarze i pięknym głosem. Na wielkim festiwalu nie ma miejsca na subtelności - piosenki Howarda na Open'erze nie zabrzmiały więc tak melancholijnie, jak na płycie. Mimo to publiczność była zachwycona występem wokalisty i chętnie śpiewała z nim choćby refren piosenki "Only Love".
Zwieńczeniem wieczoru był występ Lykke Li, przez wielu niezwykle wyczekiwany. Artystka mieszająca muzykę indie-electro z popem pojawiła się na scenie o pierwszej w nocy. Zagrała (zgodnie z programem) dość krótko, bo ledwie godzinę plus dwa bisy. Fani mogli się poczuć nieco zawiedzeni, bo było to jeden z najlepiej brzmiących koncertów na tym festiwalu. Głos szwedzkiej wokalistki był mocny, frapujący, taki, jaki znamy z nagrań. Lykke Li zagrała wszystkie swoje hity z "No Rest For The Wicked" i "I Follow The Rivers" na czele.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
