"Pani z przedszkola" - zwiastun
Krystyna Janda, Karolina Gruszka, Agata Kulesza - te trzy nazwiska wystarczą, żeby przykuć uwagę zarówno widza, jak i krytyka filmowego. Jeśli dorzucimy do tego Adama Woronowicza, okazuje się, że "Pani z przedszkola" to jeden z najlepiej obsadzonych filmów zeszłego roku. Oczekiwania więc siłą rzeczy musiały być duże.
Przedszkolne fascynacje erotyczne to temat poruszany bardzo rzadko. A przecież w większości z nas już wtedy odzywają się pierwsze żądze.
Adam "Nergal" Darski nawet chwali się, że pierwsze fellatio przeżył podczas leżakowania, co wywołało sporo szumu w mediach kolorowych. W "Pani z przedszkola" główny bohater - trzyletni Krzysiu (
India Dudek) przeżywa najpierw fascynację swoją matką (
Agata Kulesza) podczas wieczornych wspólnych kąpieli, a później swoją przedszkolanką (
Karolina Gruszka). Takiego wstępu w dorosłe życie tylko pozazdrościć!
Ale Krzysztof (
Łukasz Simlat) nie wygląda na szczęśliwego. Wręcz przeciwnie - poznajemy go już jako dorosłego człowieka, który na fotelu psychoanalityka (
Marian Dziędziel) próbuje zmierzyć się z przedwczesnym wytryskiem. Również mały Krzysiu nie wygląda na dziecko tryskające radością. Bohater ten ma w filmie zresztą aż cztery wcielenia (mamy jeszcze narratora
Cezarego Morawskiego i
Aleksandra Gutowskiego w roli ośmioletniego Krzyśka). To rozmnożenie, a może raczej rozdrobnienie jest zresztą cechą całego filmu.
O uwagę widza rywalizuje kilka wątków, z których trudno wyłuskać ten główny. Mamy więc rozterki sercowe małego Krzysia, dużego Krzysztofa na kozetce, rodzinne perypetie jego matki i ojca (
Adam Woronowicz), ich skoki w bok (trudno się oprzeć ślicznej Karolinie Gruszce), modelarską pasję ojca, wypadek matki. A żeby róg obfitości jeszcze przepełnić reżyser chętnie sięga po postmodernistyczne rozwiązania formalne łącząc ze sobą dramat, komedię slapstickową (przyspieszone tempo a'la Benny Hill), romans, komiks i kino absurdu, czerpiąc przy tym garściami z dokonań Quentina Tarantino czy Guya Richiego. A wszystko to osadzone w ironicznej konwencji nostalgii za PRL-em.
Używając świątecznej przenośni -
Marcin Krzyształowicz powiesił na swojej choince tyle bombek, pierniczków, orzechów, lampek i anielskiego włosia, że zupełnie niemal przykrył samo drzewko. Cóż z tego, że kilka ozdób jest przedniej klasy, skoro giną w gąszczu świecidełek? Z tego tłumu wątków i konwencji udało się wybić Krystynie Jandzie, której postać, choć przerysowana, pięknie oddaje wszystkie "uroki" klasycznej kindersztuby. Modelarska pasja ojca Krzysia pozwoliła Adamowi Woronowiczowi pokazać to miejsce, gdzie hobby przechodzi w obsesję i szaleństwo.
To film, który ogląda się w rozterce. Z jednej strony
każdy popisał się tu niebanalnym talentem, aktorzy unieśli swe role, reżyser zaprezentował niezwykłe bogactwo swej wyobraźni, zdjęcia Michała Englerta pchają akcję do przodu, muzyka Michała Woźniaka film koloruje, a po wyjściu z kina w głowie zostaje piękny song "Odjechałaś tak daleko" Zbigniewa Wodeckiego. Scenariusz jest
momentami zaskakujący (wątek lesbijski), bywa że niesie ze sobą niezwykle mądre przemyślenia dotyczące życia w związku.
A jednak - "Pani z przedszkola" ogląda się jak film
debiutanta, który postanowił wrzucić do jednego garnka wszystkie swoje pomysły zbierane przez lata przygotowań. Zupa wyszła zaledwie "zjadliwa". Ale Marcin Krzyształowicz debiutantem nie jest (ma na koncie "Obławę"), więc ten brak dyscypliny twórczej może trochę zaskakiwać. Tym bardziej, że ta klęska urodzaju "Pani..." nie służy. Może zabrakło producenta, który wyczyściłby film w fazie montażu?
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy