Czy trójmiejski zespół ma szansę na występ w Opolu lub festiwalu Top Trendy? Słynące z alternatywy Pomorze ostatnio nie jest w stanie wystawić swojego zawodnika w mainstreamie. Czy uda się to New New? Zobacz przegląd nowości płytowych trójmiejskich zespołów.
New New, "New New", Polskie Radio/WarnerChoć recenzujemy kilkadziesiąt płyt rocznie, rzadko zdarza się nam trzymać w ręku płytę trójmiejskiego artysty wydaną przez którąś z dużych wytwórni. Zwłaszcza debiutanta. Ostatnim zespołem, któremu udało się wypłynąć na szerokie wody mainstreamu, były chyba Leszcze. Kiedy to było? Rynek popowy zresztą karmi się tym, co ma. Zamiast promować debiutantów bardziej opłaca się brać to, co jest już znane. A jeśli bierze się kogoś nowego, to najchętniej po "iksfaktorze".
A New New nie jest po "iksfaktorze". Jego lider,
Marcin Makowiec wcześniej grał w zespołach El Vehiculo i Oxygen. Jednocześnie rozwijał swoje umiejętności producenckie współpracując z Grzegorzem Skawińskim i z raperami Sokołem, Pono i Tedem. Aż wreszcie postanowił połączyć swoje talenty tworząc band z klawiszowcem
Arturem Czaińskim i wokalistką
Agnieszką Bigaj.
Debiut New New osadzony został na brzmieniach przełomu lat 80. i 90. Są tam brzmienia new romantic, jest i delikatny funk (mój faworyt na płycie to ostatni "Nie mówmy sobie dobranoc"). Znajdzie się pościelowa ballada i odrobina rapu (w utworze "Make Believe" głosu użyczył Iwo Naumowicz z zespołu Sofa). Być może spodoba się fanom Ani Dąbrowskiej czy Sofy, choć New New wydaje mi się bardziej chłodne i skierowane raczej do nastoletniego (żeńskiego) audytorium.
Trochę brakuje mi na tej płycie wyrazistych melodii, refrenów, które momentalnie zapadałyby w pamięć. New New to produkcja raczej elegancka, zdystansowana, pasująca do Chilli Zet.
Trupa Trupa, "++", wyd. własneNienawiść, śmierć, niechęć do świata to ulubione motywy zespołu Trupa Trupa. Ale czegóż oczekiwać od kapeli o takiej nazwie? Ja tego mroku, tego defetyzmu i rezygnacji nie czuję. Śmierć i mrok eksponowana przez autorów tekstów:
Grzegorza Kwiatkowskiego i
Wojtka Juchniewicza trochę trąca mi efekciarstwem. Co nie zmienia faktu, że nowy album Trupów ma moc, jakiej na rynku gitarowym dawno nie słyszałem.
Na "++" Trupa Trupa kontynuuje przeczesywanie brzmień lat 60., które rozpoczęli na pierwszej płycie. Zwarte formy piosenkowe, które dominowały na debiucie, tu zostały rozbudowane o partie instrumentalne. Brzmieniowo truposze mogą się kojarzyć z The Beatles (ale raczej tymi z "Białego albumu", niż z "Help!"), Sydem Barretem czy The Stooges. Zespołowi blisko też do sopockiej Ścianki (co w sumie jest oczywiste, z racji podobnych inspiracji) czy bydgoskiego Something Like Elvis. Ale grupa potrafi też korzystać ze spuścizny post-rocka, jak w minimalistycznej końcówce "Home" czy "I Hate".
Najmocniejszą stroną Trupy jest brzmienie (choć jest to broń obosieczna i to brzmienie momentami bardzo mocno "coś przypomina"). Warto wsłuchać się w charakterystyczne surowe, drapiące klawisze, starannie dopracowane wokale, ciekawe pogłosy wyczarowane przez
Adama Witkowskiego oraz instrumenty występujących gościnnie
Tomka Ziętka (trąbka) i
Mikołaja Trzaski (klarnet basowy, saksofon). Grupa postawiła na detal i genialnie to słychać zwłaszcza w spokojnych utworach, takich jak "Influence", "Here and Then" czy "Felicy".
Choć "++" momentami jest zbyt przewidywalna pod względem kompozycyjnym, to jest to jedna z najbardziej poruszających propozycji z pogranicza muzyki rockowej, jakie dane mi było wysłuchać ostatnimi czasy. W ich transowych riffach i mantrowych tekstach pełnych repetycji czuję upór i konsekwencję, siłę i świadomość tego, co robią. Poczucie, że to co robią, robią na poważnie.
Kiev Office, "Zamenhofa", Nasiono 2013"Utwór wybitny. Jak mówią: treść głęboka, a i forma ciekawa. Miło że o mnie, ale dlatego miło, że intensywne, zarówno literackie jak muzyczne talenty są tu czynne" - powiedział
Jerzy Pilch o piosence pt. "Jerzy Pilch" promującej najnowszy album gdyńskiego Kiev Office. Albumu, nie oszukujmy się, zupełnie niestrawnego dla przeciętnego zjadacza Chilli Zet (nie mówiąc o RMF FM). Nie oszukujmy się,
Michał Goran Miegoń jest osobą muzycznie niezrównoważoną, czego dowiódł występując na scenie jako Khaddafi, a dziś potwierdza płytą "Zamenhofa".
Goran zrobił coś, co jest z punktu widzenia mainstreamu i show-biznesu absolutnie nieakceptowalne. Wydał płytę tak niespójną, jak to tylko możliwe. Nagraną i zmiksowaną na kolanie. Znajdziemy na niej archiwalne nagrania demo, jakieś jedno nagranie koncertowe z Poznania, notatki muzyczne nagrane na dyktafon, eksperymenty z automatami perkusyjnymi, kawałki britpopowe i zimnofalowe. W zasadzie zamiast tej całej pisaniny można postawić jedno pytanie: "o co chodzi?".
Kiedyś w tak zwanej "nieodżałowanej" Radiostacji był program "Muzyka dla freaków i fraków" i tu nowy album gdynian pasowałby jak ulał. Bo gdzież puszczać koszmarne lo-fi "Archeolog" czy "Uda Clinta Eastwooda" ze zniszczoną przez vocoder partią wokalną? Zresztą lo-fi jest w ogóle znakiem przewodnim tej płyty.
Choć słuchanie "Zamenhoffa" jest dla mnie aktem masochizmu, to im dłużej słucham tego albumu, tym bardziej jestem pewny, że w tym szaleństwie jest metoda. Nie ma tu raczej przyjemności, jest rosnący znak zapytania: co też siedzi w głowach tercetu, że decydują się na taką publikację? To pytanie pulsuje i nie daje spokoju. I o to pewnie chodziło.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy