Muzyczne eskapady z "kosmiche musik", zaangażowane punk rockowe protest-songi, brudne bluesowe ballady i prog-rockowe atakujące suity. Zapraszamy do naszego cyklicznego przeglądu trójmiejskich nowości płytowych.
Władysław Komendarek & Przemysław Rudź, "Unexpected Secrets of REM Sleep"Mieszkający w Gdańsku
Przemysław Rudź zajmuje się popularyzacją astronomii, zarówno w ściśle naukowym wymiarze jak i muzycznym. Prowadzi wykłady, organizuje pokazy nieba, a ponadto wydał cztery książki poświęcone tematyce astronomii. Ta tematyka bardzo silnie odbija się w muzyce, którą tworzy. Rudź penetruje stylistykę tzw. kosmiche musik, nurtu znanego także jako krautrock. Zdobył on popularność w latach 60. i 70. ubiegłego wieku przede wszystkim w Niemczech dzięki takim zespołom jak
Popol Vuh,
Neu!,
Tangerine Dream czy
Klaus Schulze. Charakteryzuje się długimi, rozwlekłymi elektronicznymi kompozycjami o rozwijającej się dynamice i mechanicznym brzmieniu. Rudź ma na swoim koncie już cztery płyty m.in. "Summa Technologiae", dźwiękową ilustrację dzieła Stanisława Lema o tym samym tytule.
Jego piąta płyta to współpraca z
Władysławem Komendarkiem, muzykiem legendarnego polskiego zespołu
Exodus. Wyżej wymienione inspiracje na "Unexpected Secrets of REM Sleep" są wyraźnie słyszalne. Wielokrotnie przybierają iście kosmiczną motorykę, rozwijając się w nieskończoność ze świetnymi partiami syntezatorów i syntetycznych bitów, w wielu momentach wplecione są gitarowe solówki, obficie czerpiące z rocka progresywnego, a kiedy indziej pojawiają się elementy quasi-słuchowiska czy spokojniejsze fragmenty, nawiązujące do dokonań Tangerine Dream.
Co ważne, mimo że takie podejście do muzyki jest nieco archaiczne, płyta Rudzia i Komendarka nie nuży. Długość utworów zupełnie nie przystaje do obecnych czasów, ale właśnie w tym jest siła tej płyty (zresztą krautrock rzadko kiedy grzeszył kawałkami krótszymi niż 10 minut). Tego albumu trzeba słuchać w całości, mimo że trwa aż 73 minuty. Warto dać się zabrać w tę kosmiczną podróż.
Marla Cinger, "Hexagon"Marla Cinger wraca po roku przerwy z pięcioutworową epką. Autorski projekt
Joanny Kucharskiej, grającej na basie w
Kiev Office, zmienił brzmienie na brudniejsze, gęstsze i bardziej wyraziste. Już otwierający płytę "All in the Wrong" ma wyraźnie zaznaczony riff,a klimatem przypomina trochę dokonania
Alison Mosshart znanej z zespołów
The Kills czy
The Dead Weather. Ale Marla Cinger praktycznie w każdym kawałku ukazuje inne oblicze, jak np. w wyciszonej balladzie "Startujemy" z elektronicznymi bitami w sekcji rytmicznej.
W każdym z kawałków na pierwszym planie wyłania się gitara basowa Kucharskiej, która staje się znakiem rozpoznawczym jej muzyki. "Hexagon" w porównaniu do debiutu jest bardziej spójne, przemyślane, o płynniejszej narracji, mimo tego że teksty są śpiewane zarówno po polsku i angielsku (odwieczny problem rodzimych zespołów, które nie potrafią zdecydować się na jeden język). Warto wspomnieć, że płytę nagrał i wyprodukował
Tomek Garstkowiak z grupy
Old Time Radio, a zmasterował
Michał Jacaszek. To istotne, bo obaj muzycy przeważnie poruszają się po zupełnie innych terytoriach muzycznych.
Anti Motivational Syndrome, "The Corridor"Rock progresywny z naleciałościami metalu ma się w Trójmieście dobrze. Po ostatnich eskapadach rewelacyjnego objawienia, grupy
Proghma-C, na lokalnej scenie pojawia się kolejna grupa, na którą warto zwrócić uwagę.
Anti Motivational Syndrome to kwintet, który z upodobaniem czerpie inspiracje z dokonań takich kapel jak
Tool czy
Meshuggah. Imponują przejścia i zmiany tempa czy obłędna sekcja rytmiczna zarówno w wykonaniu perkusisty Marcina Gołębiewskiego znanego z
Yattering czy basisty Artura Olkowicza, który gra w pop-rockowym
eM (sic!).
Materiał na "The Corridor" powstawał długo. Pierwsze szkice utworów zaczęły pojawiać się w 2008 roku, dopiero później wyklarował się kształt całego zespołu i pełnego materiału na wydawnictwo. Niektóre z kompozycji na krążku wydają się zbyt siermiężne i trochę słychać na nich upływ czasu, jednak większym problemem wydaje się niedopracowane brzmienie. Album był nagrywany w sali prób, a muzyce zawierającej taką masę detali i ornamentów warto stworzyć lepsze warunki do jej zarejestrowania. Jednak patrząc na finalny efekt i tak dobrze, że ta płyta się ukazała. Koniecznie trzeba sprawdzić AMS w odsłonie koncertowej, a tych w Trójmieście nie brakuje.
Maszyna do Mięsa, "Wojna to zalegalizowana egzekucja"Jacek Staniszewski udziela się w wielu trójmiejskich zespołach.
Chlupot Mózgu,
Biafro i Maszyna do Mięsa istnieją długo, ale przez cały czas ich muzycy koncentrowali się wyłącznie na koncertach, ani myśląc o nagrywaniu płyty. I tak jak rok temu Chlupot Mózgu przygotował swój pierwszy album "No More Bloodsheed", tak teraz przyszła kolej na Maszynę do Mięsa, której krążek "Wojna to zalegalizowana egzekucja" ukaże się na winylu nakładem wytwórni Sopocka Odessa Records.
Ten album wydaje się świetnym odwzorowaniem jego lidera (oprócz niego zespół tworzy basista
Tomek Szymborski, saksofonista
Irek Wojtczak i perkusista
Michał Gos), który jest jednocześnie muzykiem i grafikiem. Pełno tu najróżniejszych wpływów: od punka, muzyki etnicznej, jazzu ale też masy sampli, które uzupełniają kolejne kawałki. Na plakatach Staniszewskiego przewija się nieskończona ilość wątków, tak samo jest na tym albumie. Staniszewski nie szczędzi słów krytyki i wyśpiewuje swoje protest-songi, mocno zaangażowane w to, co aktualnie dzieje się na świecie: wojnę czy rasizm. Całość ma bardzo surowy, ale też nowofalowy charakter, cofając się z nostalgią do dokonań takich kapel, jak
Siekiera,
Tilt czy
Iggy Pop i
Tom Waits. Nie brakuje jej młodzieńczej werwy i energii, a co ważne zaangażowania w społeczne problemy. I tak jak plakaty Staniszewskiego - zespół nie podchodzi słuchacza, ale uderza w niego wprost i bardzo mocno.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy