Przegląd płyt tym razem będzie niezwykle różnorodny. Mamy bałaganiarskie indie w wykonaniu Kiev Office, pastisz disco-polo Mariusha (Szymona Jachimka) i pięknie przefiltrowane pieśni legionów w nowych aranżacjach Pawła Osickiego ze Stanisławem Soyką w roli wokalisty. A wszystko z Gdyni.
Kiev Office, "Statek Matka", Nasiono Records 2014"Statek Matka" brzmi zdaniem twórców płyty jak "Pixies śpiewające o legendach kaszubskich oraz ulubionych spacerowych miejscach Gdynian". Jest w tym trochę prawdy i trochę nieprawdy. Prawdy - bo Michał "Goran" Miegoń i spółka faktycznie czerpią z bostońskiego kwartetu całymi garściami. I nie ma w tym nic złego, bo patenty Pixies kopiuje połowa kapel indie-rockowych na świecie. Jest więc garażowe brzmienie, przesterowane, brudne gitary, punkowy pazur i zawierucha. Goran podczas produkcji tej płyty wykorzystał doświadczenia z Bubble Chamber i do gitarowych aranżacji dorzucił trochę elektronicznych smaczków (choć płytę nagrano na tzw. setkę), a całość rozmiękczają chórki autorstwa basistki Joanny Kucharskiej (ex-Marla Cinger, 1926). Jeśli chodzi o legendy kaszubskie - tutaj prawda już jest mniej oczywista. Teksty Gorana to raczej prywatne, psychodeliczne legendy, z których przeciętny słuchacz zrozumie niewiele. Czasem ze względu na ich treść (np. "Wilgoć, śnieg i tony ziemi / Wielkie chęci, telegraf / Chciałbym tam pojechać z tobą / Jest na stacji parę rzeczy / Więc czemu badacz kryje twarz? / Miś przychodzi o północy / Biała sierść, biała śmierć"). Czasem także z powodu punkowego stylu śpiewania oraz Gorana ("Po południu Mechowo"). Zawsze cieszy mnie fakt, że mogę posłuchać piosenek śpiewanych w języku polskim, ale w przypadku "Statku Matki" paradoksalnie najbardziej mi się podoba ostatni na płycie i jedyny anglojęzyczny "Girls from Rewa, Boys from Hel". Choć całkiem zabawnie wyszedł też zapis alkoholowej przygody w "Bulwar/Molo": "Kontuzje cię nie bolą / Zapijasz wódkę colą / skaczesz przez bulwar, skaczesz przez molo / Wirujesz wciąż jak fakir / Zawijasz siebie w rollo / Skaczesz przez bulwar, skaczesz przez molo". W muzyce podobno najciekawsze jest to, co wystaje. Kiev Office zdecydowanie wystaje. To zespół charakterystyczny, wyrywający się schematom, czasami wręcz dziwaczny. Jednak mnie na swój hak tą płytą nie złapał. "Statek Matka" jest zbyt bałaganiarski, rozkojarzony, z głową w chmurach (albo pod wodą). Co nie zmienia faktu, że warto Kiev Office zobaczyć na żywo, bo w warunkach koncertowych potrafią dać z siebie bardzo dużo.
Najbliższa okazja 24 października w piątek, w Desdemonie.
Pusz, "Pąki białych róż", Muzeum Powstania Warszawskiego 2014To jeden z najbardziej zaskakujących trójmiejskich desantów, jakie dane mi było poznać. Gdynianin Paweł Osicki nagrywa wojenne piosenki dla Muzeum Powstania Warszawskiego! Ukrywający się pod pseudonimem Pusz perkusista jest nie tylko pomysłodawcą tego nagrania, ale także wokalistą, aranżerem i producentem. Do wspólnej pracy Osicki zaprosił m.in. Stanisława Soykę, Sławka Jaskułke i Jacka Mazurkiewicza (w jednej piosence głosu użyczył też Jacek "Budyń" Szymkiewicz z Pogodno). Na "Pąkach białych róż" znalazły się piosenki, które zna cała Polska. "O mój rozmarynie", "Deszcz jesienny", "Rota" czy "My, Pierwsza Brygada". Ale Paweł Osicki odrzucił tradycyjne formy marszowe, jakie znamy (do znudzenia) z radia i telewizji i postawił na zupełnie nieszablonową produkcję, w której zmieszał akustyczny jazz z wysmakowaną elektroniką. Muzycy pozwolili sobie także na ingerencję w melodie i harmonie utworów, dzięki czemu sprytnie uniknęli bagien i wilczych dołów czyhających na drodze ich legionu. Na płycie znajdziemy całą masę ciekawej muzyki, z połamanymi rytmami, elementami improwizacji, nieszablonowymi harmoniami, z mnóstwem elektronicznych wtrętów różnej proweniencji. Same piosenki żołnierskie występują tu raczej w roli kanwy, na której Paweł Osicki osnuł swą własną opowieść muzyczną, zainspirowaną historiami rodzinnymi. Mimo kunsztu wykonawczego artystów i całej tęczy świetnych pomysłów, ta płyta będzie (niestety) raczej zjawiskiem jednorazowym - zbyt awangardowym dla miłośników marszów żołnierskich, a dla reszty - rodzajem ciekawostki, "pamiątki z powstania". Ale jeśli wszystkie pamiątki miałyby taką jakość jak ta płyta, świat byłby o niebo piękniejszy.
Mariush, "Usta pełne marzeń", wyd. własne/Fonografika 2014Mariush został wymyślony przez kabaret Limo jako zgrywa z disco polo. To, co z początku było tematem jednego wideo-skeczu rozrosło się bardziej, niż ktokolwiek z początku to planował. Najpierw Mariush dołączył na stałe do repertuaru Limo. Później, już jako samodzielna jednostka, wydał płytę i został... liderem sprzedaży płyt w kategorii "Dance" w sklepach Empik, wyprzedzając samego Stachurskiego (!). Głową przedsięwzięcia jest Szymon Jachimek, który na potrzeby Mariusha założył pełnoprawny zespół muzyczny. Efekt jest co najmniej kontrowersyjny. Twórczość Mariusha inspirowana jest nadal muzyką disco-polo - Szymon Jachimek wprawdzie
momentami próbuje odejść od prymitywnych rytmów i banalnych syntezatorowych brzmień, ale jego piosenki nadal brzmią dość topornie. Jak na parodię disco-polo, płyta "Usta pełne marzeń" jest zbyt... disco-polowa. Nie ma na niej odjazdów, które znamy z "Polovirusa" Kur, jest trochę zabaw słownych, ale rozrzucone są one rzadko. Czasem wręcz trudno się zorientować, gdzie żart się zaczyna, a gdzie kończy. Zachowując pewną ostrożność i dystans, można powiedzieć, że to pastisz, zabawa konwencją. Jak na dzieło muzyczne, brakuje w nim jednak oryginalnej muzyki z krwi i kości. Jako dzieło kabaretowe - mnie nie śmieszy. Teoretycznie najsilniejszym elementem całości powinny być teksty, ale refreny typu "dupcia to przekrojony arbuz, dupcia to rozpalony garbus, zakręć swą dupcią i będzie supcio" odpychają mnie od tej produkcji. Choć na Youtube teledysk Mariusha zebrał już ponad 100 tys. klików, są więc tacy (takie?), których do takiej wrażliwości ciągnie. I dobrze!
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy