Miał to być Chopin zagrany po łobuzersku, Chopin punkowy, rock'and'rollowy. I choć to bezwzględnie dobra płyta - jest to po prostu Chopin na jazzowo. Leszek Możdżer i Tymon Tymański dobrali do projektu muzyków, którzy może serca mają punkowe, ale grają jazz. Dla jednych aż, dla innych - po prostu.
W pudełku "Chopin Etiudy" firmowanym przez Możdżera, Tymańskiego i Polish Brass Ensemble znajdziemy dwa krążki z zapisem koncertu, który odbył się podczas Przystanku Woodstock w Kostrzynie nad Odrą w 2010 roku. Pierwsza to DVD, druga - klasyczne CD. To miły ukłon w kierunku słuchaczy, którzy lubią posłuchać muzyki w samochodzie czy w domu, niekoniecznie patrząc się na ekran telewizora lub komputera.
Choć to zapis wideo, muzyka jest najważniejsza, więc od muzyki zaczniemy.
Na pomysł, żeby odkurzyć Chopina wpadł Jurek Owsiak, który zaprosił trójmiejskich jazzmanów do realizacji tego projektu na największym europejskim festiwalu muzycznym (w 2011 roku Kostrzyn odwiedziło ponoć 700 tys. widzów). Na okładce płyty Owsiak pisze: "tego roku Chopin był w dresie, był z dreadami, był punkowy i rock'n'rollowy, tradycyjny i historyczny".
Trudno nie doznać uczucia zawodu - bo na tym koncercie punka, rock'n'rolla ani reggae nie było. Oczywiście mogły pojawiać się elementy tych stylistyk, ale brzmienie zespołu to klasyczny, akustyczny jazz.I choć jest to album bezsprzecznie dobry, choć staram się dostrzegać szklankę w połowię pełną, to jakoś mam uczucie niedosytu. To "projekt specjalny", ale nie ma tu niespodzianek. Muzycy zagrali dokładnie to, czego można było się spodziewać. Możdżer już nagrał dwie płyty z Chopinem, Tymon zaś dwa albumy ze swoim
Tymański Yass Ensemble (skład niemal identyczny jak Polish Brass Ensemble) i ta płyta jest prostą sumą tych dwóch podmiotów. Projekt specjalny kojarzy się z wypracowywaniem nowej jakości, nowych rozwiązań, brzmień, pomysłów.
Dla fanów reggae i rocka, którzy Chopina i jazz znają tylko z plakatów, był to z pewnością koncert zaskakujący. Dla mnie jednak był trochę zbyt przewidywalny.
to genialny sposób, żeby dotrzeć z taką muzyką do młodych
75%
pomysł może i fajny, ale wykonanie słabe
15%
to i tak nic nie da: Chopina nikt nie ruszy
10%
Co nie znaczy zły. To już kolejny akapit, w którym próbuję powiedzieć, co mi się w tym koncercie podoba. A więc podoba mi się przede wszystkim radość i podniecenie muzyków - starych wyjadaczy, którzy mają na liczniku setki wykonów, a jednak przeżywali ten występ jak debiutanci. To świadczy o niezwykłej pasji, o miłości do muzyki i poświęceniu, z jakim podeszli do wyzwania.
Sprzedać jazzowego Chopina kilkuset tysiącom fanów Armii, Life of Agony czy Papa Roach - to jest wyczyn. Kiedy z ich gardeł na koniec koncertu wyrwało się tradycyjne "Sto lat", Leszek Możdżer śmiał się, jakby trafił "szóstkę" w totka. Dla takich emocji warto grać muzykę.
Skarbem Polish Brass Ensemble jest perkusista Kuba Staruszkiewicz, który choćby nie wiem jak się starał, pozostaje perkusistą rockowym w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. To dzięki niemu zespół ma fantastyczną motorykę i energię, dzięki niemu w trakcie improwizacji wybiera zakręty, które normalny jazzowy skład ominąłby zmrużenia okiem. Bębny Staruszkiewicza brzmią mocno i głęboko, twardo -
tu nie ma miejsca na głaskanie się miotełkami.Choć nie ma tu punka, są niemal wszystkie jazzowe formuły i formaty, o jakich można byłoby pomarzyć. Są zwariowane, pokręcone aranżacje z mocnym przymrużeniem oka a'la John Zorn. Są też niezwykle malownicze, pastelowe utwory, w których ten zespół brzmi, jakby to
Stańko grał Komedę (Antoni Ziut Gralak na kieszonkowej trąbce przypomina niezrównanego Dona Cherry'ego). Jest rubaszność orkiestry marszowej (dzięki puzonowi Bronisława Dużego), jest i big-bandowa moc z połączenia czterech instrumentów dętych (Irek Wojtczak - saksofon tenorowy i sopranowy, Marcin Ślusarczyk - saksofon altowy).
Słuchając gry Możdżera zaś, czuję się, jakbym patrzył na pomarszczoną taflę jeziora, na której mrugają promienie słońca.Chopin stanowił dla muzyków tylko punkt wyjścia do wypowiedzi - wypowiedzi we własnym języku. W dołączonym wywiadzie Możdżer wspomina, że z początku chciał zaaranżować etiudy na mocnych, klubowych rytmach. Odwiódł go od tego pomysłu Bronisław Duży, który argumentował, że tam (na Przystanku Woodstock) najważniejsza jest autentyczność.
Projekt "Chopin Etiudy" żadnych muzycznych rewelacji nie przyniósł, ale najważniejszą jego wartością jest to, że Możdżer i Tymański zagrali "swoje". Bez padania na kolana przed Chopinem, bez mizdrzenia się do publiczności, bez kunktatorstwa. Dlatego ta płyta jest wyjątkowa.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
