Zespół Hey pożegnał się z Trójmiastem

Hey było zawsze. Kiedy byłem dzieckiem, w radiu na okrągło nadawano "Moją i twoją nadzieję"; kiedy zaczynałem świadomie słuchać muzyki, "List" udowadniał mi, że po polsku też się da; a kiedy urodził się mój syn, zasłuchiwałem się w "Boję się o nas". Hey było zawsze, do wczoraj, ale Kasia Nosowska zrobiła wszystko, żebyśmy pożegnali się z uśmiechami na twarzach, a nie ze łzami na polikach.

Dla fanów o najdłuższym stażu niewątpliwie największą atrakcją niedzielnego koncertu w Ergo Arenie był akt drugi, podczas którego obowiązki gitarzysty pełnił Piotr Banach - założyciel Hey, a także jego główny kompozytor do 1999 roku. Jak przystało na pożegnanie, wspólnie powspominaliśmy dawne czasy, a anegdotki przypominały, że mamy przed sobą nie pomniki ze spiżu, lecz ludzi z krwi i kości. Nosowska wracała do czasów, gdy na plan zdjęciowy teledysku do "One of Them" dojeżdżała autostopem, notorycznie nie przychodziła na próby, a dawny chłopak postawił jej ultimatum - albo on, albo "to gówno". Oczywiście wybrała "to gówno".

Sentyment dodatkowo potęgowało niemalże kasetowe brzmienie zespołu. Perkusja dudniła jak z bazarowych "piratów", poza uderzeniami stopy, właściwie nie dało się wyodrębnić ani jednego generowanego przez nią dźwięku. Kwestia akustyki Ergo Areny jest podnoszona przy każdym organizowanym w niej koncercie, nie będę więc po raz kolejny wracać do tych samych argumentów - nic się nie zmieniło. Prawdą jest natomiast jungowskie przekonanie, że "człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego, jeżeli tylko osiągnie właściwy stopień uległości". Stopień mojej uległości był bardzo wysoki i sam nie wiem kiedy, niepostrzeżenie przestałem zwracać uwagę na wszystkie dźwiękowe niedociągnięcia. No może prawie wszystkie...

"Strasznie się obawialiśmy, że nie dojedzie" - wyznała Nosowska, gdy na scenie pojawił się O.S.T.R. Jakże bym się radował, gdyby faktycznie tak się stało! Ostry namawiał publikę do robienia "wielkiego hałasu", unoszenia rąk "w powietrze" oraz do budzenia całego miasta. W roli wodzireja przenoszącego słuchaczy na imprezę typu Dni Ziemi Kociewskiej (z całym szacunkiem dla Kociewia) sprawdził się znakomicie, tyle że festynowa konwencja nie bardzo przystawała do koncertu Hey. Z drugiej strony, kiedy zamiast zabawiania, rapował refren "Kataszy", błyskawicznie przypomniał, dlaczego nu metal był jednym z najgorszych zjawisk we współczesnej muzyce. Ten jeden, jedyny moment wczorajszego wieczoru wyciąłbym bez skrupułów.

Mimo że zespół żegnał się setem przekrojowym, zahaczającym o wszystkie etapy swojej działalności, bez wątpienia każda osoba w zgromadzonej na granicy Gdańska i Sopotu hali mogłaby rzucić nazwą utworu, jakiego zabrakło. Nie było "Ja sowa", nie było "A ty?", ja chętnie usłyszałbym "As Raindrops Fell", choć jego obecność w programie byłaby zaskoczeniem. Cóż jednak może począć grupa, która ma na koncie jedenaście albumów, a w dodatku żadnego złego? W subiektywnej selekcji Hey nie zabrakło emocji i z tego powinniśmy cieszyć się najbardziej, bo nie każdy po dwudziestu pięciu latach potrafiłby z tak dużym entuzjazmem odśpiewywać przeboje, a przy okazji adorować swoją publiczność.

"No, dziękuję bardzo" - pewnie jeszcze przez kilka dni wszyscy uczestnicy koncertu będą w myślach słyszeć podziękowania wieńczące dokładnie każdy z utworów. Nie była to natomiast rutynowo wypowiadana regułka, zawsze można było odnieść wrażenie, jakbyśmy to my, słuchacze byli powodem, dla którego Hey wyszło na scenę, a nie na odwrót. Zamiast przerzucać się uprzejmościami i dochodzić, kto dla kogo przyszedł, najtrafniej będzie jednak uznać, że byliśmy równi w potrzebie spędzenia tego czasu razem. Pożegnania z natury są wzruszające i emocjonalne, to było zarazem radosne. Kasia Nosowska napełniła nas - od nastolatków po czterdziestolatków - optymizmem, sprawiła, że poczuliśmy się jak na rodzinnym posiedzeniu, podczas którego mamusia i tatuś tłumaczą, dlaczego nie mogą już ze sobą mieszkać, ale nam wcale nie robi się przykro, czujemy, że tak będzie dla wszystkich lepiej.

Kiedy zespół i jego goście "ściskali" fanów na pożegnanie, pierwszy śnieg pokrył trójmiejskie ulice. Życie po Hey otrzymało nową, mroźną oprawę, jednak smutno nie było. Każdy artysta marzy o "zejściu ze sceny niepokonanym", w momencie, kiedy potrafi zapełnić największe hale w kraju, ale tylko nieliczni mają wystarczająco dużo odwagi, by w odpowiednim momencie powiedzieć: "Dosyć". Hey potrafiło, a dzięki temu ich historia ma początek, rozwinięcie i zakończenie, które układają się w jedną z najpiękniejszych opowieści w polskiej branży muzycznej. Czy "powrotów nie będzie"? Nie wiem, ale jestem przekonany, że jeżeli już, to z klasą i dopiero za kilkanaście lat.