Czesław Niemen, Czerwone Gitary, Tadeusz Nalepa, Ada Rusowicz - gwiazdy widziane obiektywem Marka Karewicza to główni bohaterowie albumu fotograficznego pt. "Big Beat" wydanego przez krakowskie Sine Qua Non. Współautorem i pomysłodawcą książki jest trójmiejski kronikarz rock'n'rolla Marcin Jacobson. Obu autorów będzie można spotkać podczas promocji książki w Ratuszu Staromiejskim we wtorek, 25 marca o godz. 18.
"Chłopcy! Dziewczęta! Któż nam się oprze? Aż trudno temu dać wiarę. Właśnie sprzedano - radio podało - trzystutysięczną gitarę. O tych gitarach każdy z nas śnił i forsę zbierał. Trzysta tysięcy woła od dziś: żyć - nie umierać!" - taki oto tekst piosenki wykonywanej przez Karin Stanek otwiera album pt. "Big Beat" autorstwa Marka Karewicza i Marcina Jacobsona. Album pełen zdjęć gwiazd polskiej rewolucji gitarowej lat 50. i 60. i wspomnień wszędobylskiego fotografika.
Marek Karewicz głównie zajmował się fotografowaniem jazzu i w ten sposób zdobył popularność. Kilka lat temu jego zdjęcia zebrano w albumie "This Is Jazz".
Tym razem przyszedł czas na herosów ruchu polskiego flower-power, nazwanego nad Wisłą "big beat", żeby przypadkiem nie kojarzył się z burżuazyjnym rock'n'rollem. Co ciekawe, Karewicz z początku w ogóle nie lubił tej muzyki. W albumie jeden z trójmiejskich koncertów wspomina tak: "Pamiętam finał Festiwalu Muzyki Nastolatków na stadionie Lechii w Gdańsku. Ściągnięto tam zdecydowanie za dużo milicji, co wywoływało spontaniczną kontrreakcję młodzieży i rozgorzała regularna bitwa na kamienie, ławki i pałki. Stadion został kompletnie zdemolowany. W czasie tych walk zastanawiałem się, co ja tu w ogóle robię. Jestem przecież fotografem od jazzu, od muzyki, a nie jakimś cholernym reporterem wojennym".
Muzyka ta wywoływała niezwykłe emocje. To był w końcu czas wielkiej rewolucji seksualnej i wielkich ruchów społecznych. Marek Karewicz na żywo zetknął się z big beatem za sprawą gdańskiego zespołu Rhythm & Blues założonego przez Franciszka Walickiego. Karewicz to spotkanie wspomina tak: "Widziałem, bo raczej nie słyszałem, pierwszy raz coś takiego. Impreza miała niesłychaną, jak na owe czasy, obstawę służb porządkowych. Koncert zespołu Rhythm & Blues w Hali Gwardii przyjęto entuzjastycznie, choć ówczesna prasa wcale nie była aż tak zachwycona. Po jego zakończeniu młodzież wystawiła tramwaj z szyn i pomaszerowała pod ambasadę amerykańską, by tam zamanifestować swe uwielbienie dla rock&rolla".
Rhythm & Blues był pierwszym polskim zespołem rock'n'rollowym, ale na scenie wytrzymał tylko rok. Po serii awantur władze komunistyczne zdelegalizowały tę orkiestrę. Walicki ściągał z Zachodu pisma muzyczne, kupował płyty od marynarzy. Wybrał sobie młodych, sprawnych, artystów i przystąpił do dzieła. Sam nie był muzykiem, więc znalazł zdolnego pianistę i kompozytora Leszka Bogdanowicza. Ich repertuar składał się głównie z coverów amerykańskich przebojów, spisywanych na ucho z radia.
Najgłośniej w tamtych latach zaś grały jednak Czerwone Gitary. Karewicz zobaczył je dzięki pisarce Barbarze Wachowicz.
Czerwone Gitary bardzo mi się wtedy nie podobały. Oficjalnie grał z nimi wtedy niejaki Robert Marczak, który po bliższym przyjrzeniu się okazał się Sewerynem Krajewskim. Jurek Skrzypczyk na afiszu też się inaczej nazywał. Musieli stosować taki wybieg taktyczno-konspiracyjny, ponieważ obydwaj chodzili jeszcze do szkoły muzycznej, a tam tępiono tych, mających czelność grać na estradzie. W Czerwonych Gitarach występowało kilku średnich muzyków, tworzących razem sprawny zespół, który zorientował się wcześniej niż pozostali, że wiatry wieją znad rzeki Mersey. W kilka tygodni później, na tarasie kawiarni Złoty Ul w Sopocie, skąd również obserwowało się piękne, młode, spacerujące panienki, podarowałem Klenczonowi kilka singli mniej znanych liverpoolskich zespołów, a oni wiedzieli już, co z tym zrobić. Następnego lata byli już No 1.Album będzie dostępny podczas spotkania w
Ratuszu Staromiejskim 
we wtorek, 25 marca o godz. 18. Cena: 55 zł.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy