Śmierć zatańczyła w Operze Leśnej. Relacja z koncertu Dead Can Dance

Łukasz Stafiej

13 czerwca 2013 (artykuł sprzed 10 lat)

Opinie (137)

Lisa Gerrard i Brendan Perry zagrali dla sopockiej publiczności również uwielbiane kompozycje sprzed lat, m.in. "Cantarę".

Tonąca w zieleni Opera Leśna okazała się wymarzonym tłem do muzycznego spektaklu zespołu Dead Can Dance, który wystąpił w środę w Sopocie.

Dead Can Dance:

uwielbiam i na koncercie bawiłe(a)m się świetnie lubię, ale koncert mnie nie porwał nie lubię i nie byłem na koncercie nie znam

Dead Can Dance to legenda muzycznej awangardy. Zespół, który ma zastępy nie tyle miłośników, co wręcz wyznawców. Nic więc dziwnego, że sopocka Opera Leśna w środowy wieczór zapełniona była niemal do ostatniego miejsca przez całe pokolenia fanów.

Byli starsi, którzy piosenek australijskiego duetu uczyli się na pamięć z przegrywanych w młodości kaset. Byli i młodsi, którzy zapewne poznali tę muzykę niedawno, za sprawą nagranego w ubiegłym roku krążka, którym artyści głośno przerwali ponad piętnastoletnią ciszę wydawniczą.

I to właśnie utwory z "Anastasis" wiodły prym podczas niemal dwugodzinnego sopockiego koncertu. Lisa Gerrard i Brendan Perry nie zawiedli jednak oddanych fanów i pomiędzy najnowsze dokonania wpletli kompozycje sprzed lat. "Cantara" czy "The Host of Seraphim" były witane i żegnane najdłuższymi owacjami.

Gerrard i Perry z pomocą muzyków sesyjnych zaprezentowali spójny muzyczny spektakl ze wszystkimi charakterystycznymi dla Dead Can Dance cechami: transowym rytmem, podniosłymi melodiami, etnicznymi ozdobnikami z przeróżnych stron świata i operowymi akcentami.

Na scenie posługiwali się skromnym instrumentarium: perkusją, syntezatorami zaprogramowanymi do preparowania elektronicznych i symfonicznych podkładów, cymbałami i mandoliną oraz oczywiście głosami: jego - głębokiego, jej - anielskiego. Było poprawnie, lecz zbyt zachowawczo - zabrakło trochę porywającej energii występu na żywo.

Wymarzonym tłem dla tej spokojnej muzyki okazała się przestrzeń skąpanej w zieleni Opery Leśnej i otaczający ją las, który z minuty na minutę pogrążał się w mroku (choć jeszcze lepiej by było, gdyby koncert zaczął się o zmierzchu). W takiej scenerii nawet niepotrzebne były wizualizacje rzucane na kurtynę za plecami muzyków oraz oszczędna gra świateł, które przygotowali realizatorzy koncertu. I bez nich, wyłącznie przy pomocy swych magicznych dźwięków, Dead Can Dance stworzyłoby w sopockim lesie bajkową muzyczną opowieść.

Nic więc dziwnego, że wiele osób z publiczności chciało uwiecznić te chwile na zdjęciach lub krótkich filmikach kręconych telefonami. Niestety, co chwilę byli pouczani przez nadgorliwą ochronę, ponieważ artyści zakazali jakiejkolwiek rejestracji swojego występu. To posunięcie zupełnie niezrozumiałe w dobie, gdy przemysł muzyczny istnieje niemal wyłącznie dzięki internautom.

Zdjęcia: Śmierć zatańczyła w Operze Leśnej. Relacja z koncertu Dead Can Dance

24 Zobacz zdjęcia

Łukasz Stafiejl.stafiej@trojmiasto.pl

Miejsca

Opera Leśna Sopot, Stanisława Moniuszki 12

Wydarzenia

Dead Can Dance 12 czerwca 2013 (środa) (9 opinii)

Zobacz także

Największe koncerty 2013 roku

7 stycznia 2013 (55 opinii)

Dead Can Dance wystąpi w Sopocie

5 grudnia 2012 (74 opinie)

Opinie (137)

Sortowanie
- Od najstarszych
- Od najnowszych

Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2013-07-03 12:02

zakaz fotografowania

Zakaz fotografowania, to raczej wymysł agencji koncertowej. Podobno Zespół na swojej stronie zachęcał do robienia i przesyłania zdjęć.
A co do ochroniarzy, to siedziałem na balkonie i uwagę zwrócono mi bardzo dyskretnie, ale w sektorach poniżej szalał babsztyl wydzierający sie na publiczność niczym portierka w akademiku, a jej krzyki doskonale przebijały się przez muzykę.

poldek
10 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Zakaz fotografowania, to raczej wymysł agencji koncertowej. Podobno Zespół na swojej stronie zachęcał do robienia i przesyłania zdjęć. A co do ochroniarzy, to siedziałem na balkonie i uwagę zwrócono mi bardzo dyskretnie, ale w sektorach poniżej szalał babsztyl wydzierający sie na publiczność niczym portierka w akademiku, a jej krzyki doskonale przebijały się przez muzykę.
Regulamin dodawania opinii