Trójmiejski zespół Octopussy niedawno wydał drugą płytę. Konrad Ciesielski, perkusista formacji, opowiedział nam o "Dwarfs and Giants", stoner rocku, planach na przyszłość i istocie filmu dla ich twórczości.
Patryk Gochniewski: Baliście się syndromu drugiej płyty?Konrad Ciesielski: Raczej nie, ale dopieszczaliśmy ją, żebyśmy na końcu byli z niej zadowoleni. Cieszy mnie fakt, że ta płyta jest inna, a jednak słychać w tym nadal styl Octopussy. My też jesteśmy inni pomimo tych samych charakterów.
Pytam, bo od debiutu minęły aż cztery lata.Dużo się działo, pożegnaliśmy się z poprzednim wokalistą, Janem Galbasem. Pozostaliśmy jednak paczką śmiejących się kumpli, którzy powoli, w swoim tempie, mogli tworzyć muzykę i poczekać na
moment kiedy to "zażre".
Jesteście zadowoleni z efektu?Tak, to jest w końcu nasze drugie dziecko, trochę wychuchane, ale bardzo nam bliskie. Ono wyszło z nas i jest po części naszym odzwierciedleniem. Jestem zadowolony z tego, że naturalnie zaczęliśmy zahaczać o inny rodzaj groove'u. Jest to też po części zasługa nowych ludzi w zespole, ponieważ nasze szeregi uzupełnili gitarzysta Michał Banasik i wokalista Jan Babiński.
Nowy wokalista mocno zmienił wasze podejście do brzmienia i tworzenia? Wydaje się, że jest mniej rock and rolla niż kiedyś.Głos często determinuje brzmienie płyty i podejście do tworzenia, ale w tym przypadku kilka kompozycji było gotowych zanim doszedł Jan. Podejście do tworzenia muzyki zmienia się często w zależności od nastawienia, od relacji ludzkich czy ich charakterów. Ta kombinacja wpłynęła na to, że na tej płycie można usłyszeć więcej mieszanek stylistycznych.
Octopussy: "Dwarfs and Giants" - recenzje nowych płyt z Trójmiasta
Załóżmy, że ktoś was nie zna i widzi tytuł płyty. Może pomyśleć, że jesteście drugim XIII. století, bo w końcu karły i giganty są nieco gotyckie. A wy przecież gracie bardzo amerykańską muzykę. Macie czasem tak, że ktoś ma o was inne wyobrażenie, a później jest mocno zdziwiony brzmieniem?Nie spotkaliśmy się z czymś takim, również nie zastanawialiśmy się nad tym, jaki może mieć dla kogoś wydźwięk tytuł płyty. Wiedzieliśmy za to, że będziemy się z tym tytułem utożsamiać, ponieważ jest odzwierciedleniem wyglądu naszego zespołu (śmiech).
Jak kilka miesięcy po wydaniu albumu wygląda wasza sytuacja - zagraniczna trasa jest możliwa? Bo, nie oszukujmy się, macie dużą większą szansę trafić do odbiorców spoza Polski. Taki mamy klimat.W tej kwestii dużo się zmieniło. Naszym bookingiem i promocją zajął się Piotrek Ochociński (ex-Sautrus) z Leave No One Behind Booking. Trasa zagraniczna jest więc możliwa. Właściwie jest już w przygotowaniu i będzie ogłaszana w drugiej połowie roku. Niedługo zostanie ogłoszona także kwietniowa trasa po Polsce. Pierwszy koncert odbędzie się piątego kwietnia w gdyńskim Uchu, gdzie zagrają z nami Stoned Jesus i Somali
Yacht Club. W lato zaś czekają nas festiwale.
Liczycie w końcu na jakiś kontrakt z wytwórnią czy wolicie pozostać niezrzeszeni?Nie liczymy, o to trzeba się starać. Dzisiaj zespołów jest bez liku. Tak samo wytwórni. Żeby się wpasować w ich profil, trzeba planować to z dużym wyprzedzeniem. W 2018 koncentrujemy się jednak na graniu koncertów, chcemy się pokazać. Planujemy też nagrać EPkę i zobaczymy, co przyniesie przyszłość.
W ogóle stoner rock to w Polsce chyba jeszcze większa nisza niż psychodelia czy post-rock. Poza Red Smoke Festival próżno szukać dobrze rozreklamowanych imprez tego typu. Jak wy się w tym wszystkim odnajdujecie - nie brakuje wam wielotysięcznych koncertów?Po pierwsze nigdy nas nie ciągnęło w stronę stoner rocka, ale jesteśmy utożsamiani z tą sceną. To co zauważyłem, stoner w Polsce przechodzi swoje drugie życie. Może imprez jako takich z tą muzyką nie ma wiele, ale pojedyncze koncerty czy festiwale cieszą się coraz większym zainteresowaniem. Za każdym razem jak oglądam zdjęcia z takich koncertów, jak na przykład Stoned Jesus, to widzę pełne sale uznanych, dużych klubów.
Myślicie już o kolejnych wydawnictwach? Jeśli tak, to będzie iść w stronę wielominutowych kompozycji czy raczej krótkich form?Jesteśmy w trakcie komponowania materiału na naszą pierwszą EPkę. Na razie mamy cztery kompozycje utrzymane w klimacie pustynnym, ale bardziej w stronę Ennio Morricone i spaghetti westernów.
Jak ważny dla waszej muzyki jest film? I Michael Keaton.Film jako taki zawsze był pośrednio związany z naszym zespołem. Nazwę zaczerpnęliśmy z filmu o Jamesie Bondzie, pierwsze koncerty wzbogacaliśmy samplami ze starych filmów. Następnie Jan zainspirował się filmem z Michaelem Keatonem i tak powstał tekst do pierwszego singla z płyty - Birdman. Ostatnio coś wspominał, że teksty na EPkę chciałby oprzeć na koncepcie inspirowanym filmami Scorsese.
Myślicie, że moglibyście stworzyć soundtrack, gdyby pojawiła się taka propozycja?Jesteśmy otwarci na wszelkie artystyczne propozycje. Soundtrack? Z chęcią! Na przykład EPka, którą teraz przygotowujemy będzie idealnie pasować do różnych obrazów.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy